Anneke de Keijzer-Boogaard

Zorgbegeleidster

6 jaar geleden verloor ik mijn hart aan Rust na Onrust toen ik spontaan een rondleiding kreeg van Heleen. Ik keek in de schuur, de weides, de moestuin en mijn creatieve brein zag daar een schat aan mogelijkheden. Op mijn proefdag belandde ik ingeklemd tussen de rollators in de achterbak van de auto en realiseerde ik me dat ik helemaal pas bij Rust na Onrust. 

Ik vind het een heerlijk idee dat deelnemers in een tuin kunnen rondlopen waar ze zelf hebben bijgedragen aan de bloemenpracht en in de schuur hebben geholpen om dat mooie insectenhotel te timmeren. Dat we samen tomaten kunnen snijden uit eigen tuin en dat we er met elkaar een heerlijke soep van maken. Dat het er in de praktijk soms net even wat anders aan toegaat dan ik van tevoren bedenk kan ik niet ontkennen. De zorgvuldig gekweekte tomatenplanten belandden namelijk eens als onkruid op de mesthoop, en we aten een keer andijvie terwijl men toch echt dacht sla te hebben geoogst.

Ik kan genieten van deelnemers die zichtbaar opbloeien en dingen doen die ze nog nooit hebben gedaan, krijg energie als mensen met een stralende lach weer naar huis gaan. Ik probeer de persoon achter de ziekte of beperking te zien en daar aandacht aan te besteden en hen mee te nemen in activiteiten die hen stimuleren om bijvoorbeeld contacten aan te gaan of in beweging te komen. Ik heb bewondering voor de dorpsbewoners die soms wonderlijke taferelen voorbij zien komen, ik ben trots op de samenwerking die er is met het dorp en de vele enthousiaste vrijwilligers. We lachen samen en leven met elkaar mee, dat is het meest belangrijk. Met elkaar maken we Rust na Onrust tot de mooie plek die het is. Als er dan iemand de taxi instapt, zich nog even omdraait en zegt: 'bedankt voor deze fijne dag' dan was dat mijn volledige inzet waard.